سلام

سلامی به گرمی لبخند

به وسعت دوست داشتن

و به بلندای انسانیت

سلامی چو بوی خوش آشنائی

امروز اولین پستم رو تو این وبلاگ می نویسم . اصلاٌ قصد ندارم خودم رو معرفی کنم 

نه از اسمم میگم نه از سن و جنسیتم و نه از شغل و طبقه اجتماعیم

چون هر کدوم از اینا یک سری پیش داوری رو  با خودش به همراه میاره

اینجا من فقط یه آدمم . یه آدم زمینی که میشه اونو از روی حرفاش و طرز تفکری که از لا بلای  اونا مشخص میشه شناخت . میشه همینطوری دوستش داشت یا نداشت ، به حرفاش گوش داد یا نداد ، باهاش درد دل کرد یا نکرد .

خوب دیگه اینم یکجور معرفیه دیگه .

تا بعد

خدانگهدار

پروردگارا

من به درگاه تو عذر می خواهم از اینکه 

به مظلومی در حضور من ظلمی رسیده باشد و من او را یاری نکرده باشم

واز اینکه

خیری از کسی به من رسیده باشد و من شکر او را بجا نیاورده باشم

و از اینکه

خطاکاری از من عذر خواسته باشد و من عذرش را نپذیرفته باشم

و از اینکه

فقیری از من درخواست چیزی کرده باشد و من بر او ایثار نکرده باشم

و از اینکه

حقی از حقوق مومنی بر من واجب شده باشد که من به حد کامل آنرا ادا نکرده باشم

و ازاینکه

عیب کسی بر من آشکار شده و من آن عیب را نپوشاند باشم

و آر هر گناه که بر من پیشامد کرده و من از آن دوری نکرده باشم

سلام . یه سلام بهاری. بعد از مدتها بالاخره برگشتم تا اگه بخواست خدا بتونم با گذاشتن عکسهای جدید سرو سامونی به وبلاگم بدم

هماهنگی همیشه زیباست حتی اگر بین زمین و آسمان باشد یا بین ابر و درخت

ضرب المثلی هست که می گوید دنیا مثل لگجیست . اگه قورتش بدی شیرینه ولی اگه بجویش تلخه

این تصویر گل لَگَجی است یک گیاه وحشی و خودرو که میوه جالبی دارد . این میوه کوچک گوشت شیرین و قرمز رنگی دارد که خوردنی است اما دانه هایش خیلی تلخ و تند هستند .

لینک ها در ادامه مطلب

زیبائی را می توان در هر جا ، در هر چیز ، و در هر حال دید فقط باید چشم زیبا بین داشت

شکفتن غنچه گل محمدی ، خلاصه خلقت و ریحانه آفرینش ، و معطر شدن هستی به ناب ترین عطر معنویت بر عالمیان مبارک باد

جند ماه پیش برای بازدید از یک نمایشگاه به اصفهان رفته بودم . رفتن به اصفهان هم که بدون دیدن سی و سه پل اصلاً معنی نداره .

قبول دارم که با عکسهائی که معمولاً از سی و سه پل می گیرن فرق دارن ولی خوب اینم یه جورشه

این یکی هم پل شهرستانه که کمتر معروفه ولی زیبائی خاص خودشو داره

آمد بهار جان ها ، ای شاخ تر برقص آ

چون یوسف از در آمد ، مصر و شکر برقص آ

ماه های ماتم و اندوه ، محرم و صفر، گذشت و بهار محمدی فرا رسید . حلول ماه ربیع الاول ، سال میلاد بزرگترین رحمت الهی بر جهانیان و بویژه مسلمین مبارک باد

ایرانیان دو جشن بزرگ سالانه خود را مقارن دو اعتدال زمین برگزار می کردند نوروز در بهار و مهرگان در پائیز . شاید پیام این دو جشن این باشد که بهترین حالت در زندگی هنگامی است که متعادل باشی پس متعادل بودن را باید جشن گرفت .

دو جشن دیگر ایرانیان پس از نا متعادل ترین روزهای سال برگزار می شد یلدا در بلند نرین شب و تیرگان در بلند ترین روز . شاید پیام این دو جشن نیز این باشد که هر عدم تعادلی روزی پایان می گیرد و جهان بسمت تعادل باز می گردد پس امید را نباید از دست داد .

یلدا ، بازگشت جهای بسوی تعادل و تولد امید ، مبارک

به کجا می نگرد کودک ابر

خفته بر بالش باد

رو بسوی ملکوت

وچه لبخند ملیحی است که بر لب دارد

جوان است و زیبا ، با ایمانی قوی و روحیه ای شجاع . از خوشحالی در پوست نمی گنجد . مردی به خواستنش آمده که ملائک به او افتخار می کنند و پیامبر اکرم  او  را برادر نامیده و به این لقب او را از همه جهانیان ممتاز نموده . در دلش غوغائیست . می خواهد وارد خانه ای شود که پیش از او خانه دختر گرامی رسول الله بوده است . هم شاد است و هم می ترسد . او کجا و فاطمه زهرا کجا . نامش فاطمه است همنام بزرگ بانوی اسلام . چگونه باید با دردانه های رسول الله روبرو شود . با خود می انداشد اگر در خانه او را با نام فاطمه صدا بزنند ممکن است بر دل آن کودکان عزیز غبار غم نشیند . ادب نگه می دارد . به امیر المومنین عرض می کند مرا به نام خود نخوانید و اینچنین  ام البنین نام می گیرد . ادب .

به خانه علی (ع) وارد شده است . عروسی جوان که مسئولیتی بزرگ بر دوش گرفته است . مسئولیت پرورش فرزندان فاصمه (علیها سلام ) . کودکان را می نشاند . به دورشان می گردد . سر و رویشان را بوسه می دهد و می گوید سرورانم ، نیامده ام که نا مادری شما باشم که هرگز آن پایه ندارم که بجای زهرای مرضیه باشم . آمده ام که به شما خدمت کنم و برای شما از جان دریغ ننمایم . و چنین می کند . ادب.

فرزند اولش پسری است بسیار خوش سیما چنان که ماه بنی هاشمش می خوانند . محبوب برادران و خواهران . دارد سخن گفتن می آموزد و شیرین زبانی می کند . مادر به او می آموزد که هرگز برادرانش را برادر خطاب نکند و خود را همسنگ آنان نپندارد . می آموزد که آنان را سیدی و مولای خطاب نماید و با آنان همیشه با احترام زیاد رفتار کند . ادب .

فرزندش برومند شده و در شجاعت و دلاوری زبانزد . هم عباس  و هم سه پسر دیگرش احترام به بنی فاطمه را بخوبی از مادر آموخته اند . احترام و عشق مادر به فرزندان رسول الله را لحظه به لحظه و دم به دم در رفتار و گفتار مادر می بینند . این ادب و احترام با تمام وجودشان ممزوج است . کاروان امام حسین (ع) آماده حرکت شده است .   احساس می کند که این سفر تا چه حد خطر ناک است و امید بازگشت تا چه اندازه کم اما همه پسرانش را با کاروان همراه می کند . پسران خود را فرا می خواند و دو باره از آنان پیمان می گیرد که تا آخرین نفس و آخرین قطره خون حامی امامشان باشند و هرگز او را تنها نگذارند . عشق و ادب .

کاروان از شام برگشته . خسته ، پریشان ، ماتم زده و بی قافله سالار . خویشان نگرانند چگونه خبر شهادت پسرانش بویژه عباس را به او برسانند . چگونه تاب خواهد آورد . کاروان در یک منزلی مدینه است . پیش قراولان رفته اند تا قبل از رسیدن کاروان ماتم خبر را به اهالی مدینه برسانند . بسویشان می شتابد و از تنها کسی که می پرسد حسین (ع) است . وقتی می خواهند خبر مصیبتی بزرگ را بدهند معمولاً اول ذهن شنونده را برای درک خبر آماده می کنند . به او می گویند که عثمانش شهید شده ، می پرسد حسین ؟ می گویند عون هم شهید شد باز می پرسد حسین ؟ با ترس و تردید می گویند که عباس هم شهید شد و او باز می پرسد حسین ؟ و چون خبر شهادت امام حسین به او می رسد شیون می کند و از هوش می رود . عشق و ادب.